Υπήρξε μια εποχή που άφηνα τις απόψεις των άλλων να υπαγορεύουν την καρδιά μου. Ξεκίνησε με τον Α, τον πιο καλόκαρδο άνθρωπο που είχα γνωρίσει ποτέ. Ήταν πάντα εκεί για μένα, σαν μια ζεστή αχτίδα ήλιου σε μια θλιβερή μέρα. Μετά από ένα χρόνο υπομονετικής αναμονής, αποφάσισα να του δώσω μια ευκαιρία. Όμως, στέκοντας στο μεταίχμιο της νεότητας και της ανασφάλειας, ήμουν προσηλωμένη στην εικόνα που ήθελα να προβάλλω στον κόσμο. “Δεν μπορεί να με δουν να βγαίνω με έναν αποτυχημένο ή έναν σπασίκλα”, σκέφτηκα. Τι ρηχή νοοτροπία ήταν αυτή!

Για ένα μήνα, βγαίναμε κρυφά – η χαρά του νεανικού μας έρωτα χρωματισμένη με το βάρος της κρυφής μου ντροπής. Όταν τελικά το είπα στους φίλους μου, οι αντιδράσεις τους με συνέτριψαν. “Είναι άσχημος”, “Φτου, γιατί αυτός;” αντηχούσαν στο μυαλό μου και κατέρριψαν την εύθραυστη αυτοπεποίθησή μου. Πώς θα μπορούσα να δικαιολογήσω ότι έβγαινα μαζί του όταν οι φίλοι μου τον θεωρούσαν ανάξιο Κατά βάθος, μου άρεσε, αλλά η δημόσια αντίληψη άρχισε να ξεπερνά την αγάπη που ένιωθα.

Το σημείο καμπής ήρθε όταν έλαβα ένα μήνυμα από τον B, έναν τελειόφοιτο που πάντα φαινόταν άνετος και χαρισματικός. Οι φίλοι μου, διαισθανόμενοι την αμηχανία μου, με ενθάρρυναν να βγω μαζί του. “Είναι λιγότερο ντροπιαστικό!” έλεγαν, ενώ γνώριζαν ότι είχα τον Α στο πλευρό μου. Παγιδευμένη σε έναν ιστό πίεσης από συνομηλίκους και νεανικής αφέλειας, πήρα την πιο ανόητη απόφαση της ζωής μου: άρχισα να βγαίνω τόσο με τον Α όσο και με τον Β.

Στο σχολείο, ο Β έγινε το θέμα συζήτησης στην πόλη. Η φοιτητική του ιδιότητα τον ανέδειξε, ενώ ο Α, η ήσυχη γοητεία μου, έμεινε στο παρασκήνιο. Δεν πέρασε πολύς καιρός μέχρι ο Α να καταλάβει την απάτη μου. Η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου -μια ημέρα που προοριζόταν για την αγάπη- έγινε ο εφιάλτης μου. Φανταστείτε αυτό: Ο Α εμφανίζεται στην πόρτα μου με ένα κουτί σοκολατάκια και ένα τριαντάφυλλο, μόνο και μόνο για να με βρει τυλιγμένο στην προδοσία.

Καθώς στεκόμουν μπροστά του, με τον αέρα πυκνό από έναν πόνο που δεν ήθελα να γευτώ, οι φίλοι του του έστειλαν μήνυμα για το μυστικό μου με τον Β. Δάκρυα έτρεχαν στο πρόσωπό του, αγνά και όμορφα, κάθε σταγόνα μια απόδειξη της καλοσύνης που είχα θεωρήσει δεδομένη. Ένιωσα παράλυτη, ανίκανη να εκφράσω τη λύπη μου ή να βρω το κουράγιο να συναντήσω το βλέμμα του. Αντ’ αυτού, έγινα ένα φάντασμα στη ζωή μου, ενώ οι φίλοι του τον έσερναν μακριά, προφέροντας λόγια που ακόμα με στοιχειώνουν: “Δεν αξίζει τον κόπο”

Εκείνη τη στιγμή, ήμουν εντελώς μόνη. Η αστάθεια της φιλίας έγινε οδυνηρά ξεκάθαρη καθώς οι λεγόμενοι υποστηρικτές μου εξαφανίστηκαν, αφήνοντάς με να παλέψω με τις συνέπειες των πράξεών μου. Ο Α έγινε μια σκιά στον κόσμο μου, το φως του έσβησε από τις επιλογές μου.

Χρόνια αργότερα, εξακολουθώ να σκέφτομαι τον Α. Άκουσα ότι κατατάχθηκε στο στρατό και δεν μπορώ να αποβάλω την ελπίδα ότι θα βρει κάποιον που θα τον εκτιμήσει, κάποιον που θα δει το βάθος πίσω από την ευγενική του εξωτερική εμφάνιση. Προσεύχομαι να ανακαλύψει την αγάπη που πραγματικά του αξίζει – άνευ όρων και ακλόνητη.

Αναλογιζόμενη εκείνη την περίοδο, έμαθα ότι οι επιλογές μας διαμορφώνουν όχι μόνο τη ζωή μας αλλά και τη ζωή των γύρω μας. Το βάρος της κοινωνικής πίεσης μπορεί να είναι ασφυκτικό, αλλά η αληθινή αγάπη συχνά απαιτεί να εγκαταλείψουμε τις απόψεις των άλλων για να ακολουθήσουμε την καρδιά μας. Είθε η ιστορία μου να σας χρησιμεύσει ως υπενθύμιση: μην αφήνετε το φόβο της κρίσης να σας απομακρύνει από τη γνήσια στοργή. Η ζωή είναι πολύ σύντομη για να τη σπαταλάτε σε προσχήματα.