Υπάρχουν οικογενειακά μυστικά και υπάρχει και η δική μου οικογένεια – το είδος του δράματος που θα μπορούσε να βάλει το παιδί ενός παραγωγού ριάλιτι στο κολέγιο. Ο πατέρας μου είναι ένας κατά συρροή απατεώνας, ένας αριστοτέχνης χειριστής με έφεση στη συλλογή συζύγων όπως οι περισσότεροι άνθρωποι συλλέγουν φιγούρες δράσης. Η ειρωνεία Στην πραγματικότητα δεν του ανήκει ούτε μία από αυτές.

Για να καταλάβετε την απόλυτη σύγχυση της ανατροφής μου, ας γυρίσουμε το ρολόι πίσω σε μια εποχή που η αδελφή μου κι εγώ προσπαθούσαμε απλώς να επιβιώσουμε από το χάος που επικρατούσε στο σπίτι μας, με τον τρόπο που κάποιος μπορεί να υπομείνει μια υπερβολικά μεγάλη οικογενειακή ιστορία: με ένα φλιτζάνι καφέ, ένα γούρλωμα του ματιού και μια υπαρξιακή κρίση. Ο πατέρας μου ήταν μόλις 22 ετών όταν με γέννησε – σκεφτείτε τον ως γονέα-μωρό, και μάλλον γι’ αυτό καταλήξαμε όλοι μας σαν ιστορίες σε σαπουνόπερα.

Ο πρώτος του γάμος με τη μητέρα μου μπορεί να περιγραφεί καλύτερα με μια σειρά από ατυχή γεγονότα. Παντρεύτηκαν, χώρισαν, ξαναέκαναν τους ιερούς τους όρκους και μετά -έκπληξη!- εκείνος απάτησε ξανά. Είναι σαν να βλέπεις κάποιον να παρακολουθεί μια απαίσια κωμική σειρά όπου ξέρεις την ατάκα πριν από το τελευταίο διαφημιστικό διάλειμμα. Ήμουν δώδεκα χρονών όταν τελικά η παρωδία έσπασε. Τον έπιασα στα πράσα – κυριολεκτικά. Ήταν εκεί, στη μέση ενός μηνύματος με κάποιον άγνωστο σε μια εφαρμογή γνωριμιών, ενώ εγώ απλά προσπαθούσα να γκουγκλάρω “πώς να καταλάβω την άλγεβρα του γυμνασίου”

Από τότε, η ζωή του πατέρα μου μοιάζει με μια εκτεταμένη οντισιόν για έναν ρόλο στο “Πώς να χάσετε μια γυναίκα σε 10 μέρες” – μόνο που στην πραγματικότητα δεν έχασε ποτέ καμία από αυτές, απλώς συγκέντρωσε μια νέα συλλογή. Συνέχισε να παντρεύεται άλλες δύο φορές, με κάθε ένωση να τελειώνει με την ίδια άθλια ιστορία: ψέματα, προδοσία και η χαρακτηριστική του κίνηση να αγοράζει δαχτυλίδια αρραβώνων από το Amazon, κάτι που είναι παράξενα ειρωνικό, δεδομένου ότι δεν μπορούσε να κάνει ούτε ταμείο σε μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων.

Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν ανακάλυψα ότι αυτός ο γόης χρησιμοποιεί ψεύτικα προφίλ γνωριμιών για να εξαπατά σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες σαν ένας σύγχρονος Don Draper – χωρίς τη γοητεία, το κοστούμι και το κομμάτι του “εργάζομαι για τον άνθρωπο”. Αντ’ αυτού, επιλέγει τη διακεκριμένη περσόνα ενός ταλαιπωρημένου, γοητευτικού απατεώνα, τον οποίο σέβονται και εμπιστεύονται οι πιστές γυναίκες. Είναι σαν να έχει διαβάσει το σενάριο για το πώς να δημιουργήσει μια περσόνα που μεταμφιέζεται σε ήρωα, ακόμη και όταν είναι απασχολημένος με το να σχεδιάζει την επόμενη προδοσία του στις σκιές.

Κάθε νέα σχέση ξεκινάει με τα παλιά κόλπα: τις πείθει ότι μπορεί να αλλάξει, ενώ ταυτόχρονα ξεριζώνει τις ζωές τους σαν ένα ιδιαίτερα παρεμβατικό ζιζάνιο. Φανταστείτε το εξής: εκμεταλλεύεται την καλοσύνη τους, τις απομονώνει από την οικογένειά τους και με κάποιο τρόπο καταφέρνει να τις απομυζά οικονομικά. Μέχρι να ανακαλύψουν την αλήθεια, είναι πια πολύ αργά -όπως εκείνη τη στιγμή που αφήνεις επιτέλους κάτω τη ρομαντική κωμωδία που είχε ένα twist end που θα μπορούσες να έχεις γράψει από την τρίτη πράξη.

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι η αδελφή μου και εγώ ήμασταν αβοήθητοι θεατές, αλλά εκφράσαμε τις ανησυχίες μας σε μερικές γυναίκες που έτυχε να διασταυρωθούν με τις κακόβουλες ιστορίες του πατέρα μας. “Ω, έτσι νομίζατε ότι ήταν ένας έντιμος πολίτης Περίεργο πώς αυτός είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται καλύτερα, αλλά εμείς κρατάμε το υλικό από τα παρασκήνια”

Αυτό που με συγκινεί περισσότερο είναι αυτή η σημερινή γυναίκα -είναι δύο χρόνια μεγαλύτερη από μένα, με τρία παιδιά, και ο πατέρας μου είναι 18 χρόνια μεγαλύτερός της. Αν η ζωή ήταν ταινία, αυτό θα ήταν το σημείο όπου θα έπαιρνε το δικό της μοντάζ “girl power”, αλλά η πραγματικότητα, όπως ίσως έχετε μαντέψει, είναι συχνά σαφώς λιγότερο λαμπερή. Παρά τις αποδείξεις που έχουμε – γραπτά μηνύματα, αποδείξεις – η αποσιώπηση της αγάπης κρατάει γερά, ειδικά όταν ένα άτομο έχει επενδύσει όχι μόνο την καρδιά του, αλλά και τον τραπεζικό του λογαριασμό.

Υπάρχει μια ομάδα στο Facebook όπου πολλές γυναίκες έχουν βγει μπροστά, μοιράζοντας τις ιστορίες τους -μια εικονική ομάδα υποστήριξης κατά κάποιο τρόπο που ονομάστηκε “Οι κόρες της απάτης” Σε αυτή την ψηφιακή εποχή, φαίνεται σκόπιμο οι αποτυχίες του πατέρα μου να βρουν κοινό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σαν ένα πραγματικά κακό viral βίντεο. Αλλά αυτές οι γυναίκες εξακολουθούν να επιλέγουν να πιστεύουν σε αυτόν, με τα μάτια ορθάνοιχτα, σαν να ήταν ένα κακώς συγχρονισμένο μαγικό κόλπο που πήγε στραβά.

Πώς μπορώ λοιπόν να βοηθήσω αυτή τη γυναίκα που έχει παγιδευτεί οικειοθελώς στον ιστό της απάτης του πατέρα μου Είναι σαν να προσπαθώ να βγάλω ένα τσιρότο από ένα τριχωτό χέρι. Προτιμά να παραμείνει στην άρνηση παρά να αντιμετωπίσει την αλήθεια, επιτρέποντάς του να γυρίσει την αφήγηση της ζωής της σε μια αφήγηση χτισμένη πάνω σε θεμέλια κινούμενης άμμου.

Το μόνο που μπορώ να κάνω, υποθέτω, είναι να προσφέρω ευγενικά υποστήριξη στα παιδιά της, υπενθυμίζοντάς τους ότι μερικές φορές ο κακός είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας νοσταλγικός πρωταγωνιστής στην ιστορία κάποιου άλλου -αυτή που είναι πολύ λιγότερο γοητευτική στην πραγματική ζωή. Ίσως τελικά να ανοίξει τα μάτια της, αλλά μέχρι τότε, θα κρατάω την αδιέξοδη εξυπνάδα μου κοντά, έτοιμη να την πιάσω με την κρύα, σκληρή αλήθεια όταν τελικά ενδιαφερθεί να ακούσει.