Αχ, η αγάπη – η ένδοξη δύναμη που μας κάνει να νιώθουμε ζαλισμένοι, ζεσταίνει τις καρδιές μας και περιστασιακά μας μετατρέπει σε ντομάτες που κοκκινίζουν όταν οι σύντροφοί μας αποφασίζουν να μας τσεκάρουν δημοσίως. Αν έχετε βρεθεί ποτέ να βογκάτε κατά τη διάρκεια μιας 10λεπτης συνεδρίας στον διάδρομο ενώ ο αγαπημένος σας σας κοιτάζει επίμονα σαν να είστε το τελευταίο ντόνατ στο τραπέζι του μπουφέ, ίσως να μπορείτε να ταυτιστείτε με το πρόσφατο δίλημμα μου στο γυμναστήριο.

Αφήστε με να σας περιγράψω μια εικόνα: Εκεί ήμουν, προσπαθώντας να διοχετεύσω την εσωτερική μου θεά του γυμναστηρίου, προσπαθώντας να πιέσω βάρη βαρύτερα από τα προβλήματά μου (και ίσως την αξιοπρέπειά μου). Ο αγαπημένος μου σύζυγος, ο ίδιος άνθρωπος που κάποτε δήλωσε ότι τα παπούτσια μου στο γυμναστήριο με έκαναν να μοιάζω με “μονόκερο που τρέχει”, με κοιτούσε με αγνό, ανόθευτο θαυμασμό. Ακούγεται γλυκό, σωστά Βέβαια, μέχρι να προσθέσετε το γεγονός ότι αυτός ο θαυμασμός φαινόταν να αποσπά την προσοχή όχι μόνο εμένα, αλλά και των δύο διπλανών μου, οι οποίοι διασκέδαζαν περισσότερο απ’ ό,τι περίμεναν.

Σοβαρά, αν θέλετε να νιώσετε αμήχανα σε δημόσιο χώρο, δοκιμάστε να γίνετε το αντικείμενο ενός διαγωνισμού κοιτάγματος σε ένα γυμναστήριο. Φανταστείτε δύο άντρες, που ψιθυρίζουν χαριτολογώντας σαν να συζητούσαν άκρως απόρρητες συνωμοσίες. Και όλα αυτά ενώ ένα τρίτο μέρος γουρλώνει τα μάτια του, σαν να θέλει να πει: “Πάρτε ένα δωμάτιο, παιδιά!” Δεν ήξεραν ότι το “δωμάτιό” μας ήταν το πάτωμα του γυμναστηρίου που ήταν όλο και μεγαλύτερο.

Τώρα, ο σύζυγός μου, ευλογημένος να είναι, ερμήνευσε το ξαφνικό κύμα αμηχανίας μου ως πλήγμα στον εγωισμό του. Προφανώς, αυτή ήταν η πρώτη φορά στο γάμο μας που ένιωθε ότι τον σνομπάρουν, κάτι που είναι ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν παντρεμένος με κάποια απόλυτα ικανή να σνομπάρει έναν ανεπιθύμητο διάδρομο ανά πάσα στιγμή. Όταν του ζήτησα να κόψει το κοίταγμα, ανταπάντησε: “Η αγάπη μου είναι τυφλή” Όμορφη, ποιητική και εντελώς άστοχη.

Οπότε, πού με αφήνει αυτό, ρωτάτε Να περιηγηθώ στη λεπτή γραμμή μεταξύ της εκτίμησης των κολακευτικών ματιών του και της διατήρησης της προσωπικής μου φούσκας άνεσης στο κοινό Ίσως αρκεί μια ευγενική υπενθύμιση ότι οι προπονήσεις μου δεν προορίζονται για άθλημα θεατών – εκτός, βέβαια, αν υπογράψουμε εκ των προτέρων ένα συμβόλαιο ενοικίασης για τις θέσεις της πρώτης σειράς του γυμναστηρίου.

Είμαι η μόνη που περπατάει σε αυτό το τεντωμένο σχοινί συζυγικής αγάπης και δημόσιας ευπρέπειας Θα σπάσουν κι άλλες παντρεμένες γυναίκες όπως εγώ Ο αγώνας είναι αληθινός, φίλες μου. Να θυμάστε, υπάρχει χρόνος και χώρος για τα ερωτευμένα βλέμματα. Τα δημόσια συναισθήματα -ενώ επευφημείτε τον σύντροφό σας- είναι απολύτως ενθαρρυντικά- ωστόσο, ας μην μετατρέψουμε το γυμναστήριο σε ρομαντική κωμωδία σε αργή κίνηση.

Εν κατακλείδι, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε μια παρόμοια κατάσταση, σκεφτείτε το δύο φορές πριν σπάσετε. Ένα απαλό σπρώξιμο ή ένα γέλιο μπορεί απλώς να κρατήσει ζωντανή τη φωτιά του δημόσιου θαυμασμού χωρίς να πυροδοτήσει μια σειρά από γέλια που θα άξιζαν παγκόσμιο ρεκόρ. Στην υγειά της αγάπης-τυφλών και μη!