Αγκαλιάζοντας τη νυχτερινή βάρδια

Μετά από δύο δεκαετίες μάχης με τον πρωινό ήλιο, έκανα επιτέλους το άλμα προς τη νυχτερινή βάρδια. Για πολύ καιρό, τα πρωινά έμοιαζαν με ανηφορικό αγώνα, τα βλέφαρά μου ήταν βαριά καθώς περνούσα μέσα από μια ομίχλη υπνηλίας. Μελετώντας στο σχολείο, τα πρωινά ήταν ο εχθρός μου- το ξύπνημα ήταν σαν να σέρνω μια πέτρα στην ανηφόρα. Αλλά όλα αυτά άλλαξαν πριν από μερικούς μήνες, όταν άρχισα να δουλεύω τα βράδια.

Μια νέα ρουτίνα

Ξαφνικά, η ζωή μου μεταμορφώθηκε. Αντί να ξυπνάω με το ξυπνητήρι που χτυπάει την αυγή, τώρα παρασύρομαι στην ειρηνική αγκαλιά του ύπνου ακριβώς την ώρα που ο κόσμος γύρω μου ηρεμεί. Ανακάλυψα έναν νέο ρυθμό – μια αναζωογονητική ρουτίνα όπου κοιμάμαι από το μεσημέρι έως τις 8 μ.μ. και ξυπνάω ανανεωμένη και έτοιμη για τη νύχτα. Φανταστείτε να λατρεύω τα βραδινά διαλείμματα για καφέ και να βλέπω το φεγγάρι να ανατέλλει ενώ όλοι οι άλλοι έχουν βολευτεί για τη νύχτα.

Αλλά αυτή η ονειρική ύπαρξη έχει ένα απροσδόκητο μειονέκτημα.

Η κοινωνική αποσύνδεση

Η χαρά της νυχτερινής εργασίας συνοδεύεται και από μια ορισμένη μοναξιά. Οι φίλοι και η οικογένειά μου λειτουργούν με διαφορετικό πρόγραμμα- οι μέρες τους είναι ευθυγραμμισμένες με τον ήλιο, ενώ οι δικές μου κινούνται με τα αστέρια. Βρίσκω τον εαυτό μου να προσπαθεί να προλάβει συζητήσεις που ανήκουν σε έναν διαφορετικό κόσμο. Τα Σαββατοκύριακα ήταν ο ιερός μας χρόνος για να επικοινωνούμε, αλλά τώρα είναι οι νέες ώρες μοναξιάς που εκτιμώ. Είναι απογοητευτικό.

Θα τελειώσω τις βάρδιες μου μόλις ανατείλει ο ήλιος, ενώ όλοι οι άλλοι ξεκινούν τα σαββατιάτικα σχέδιά τους. Η αποστολή μηνυμάτων σε φίλους γίνεται ένα παιχνίδι θυμηθείτε-πότε, αναβιώνοντας ιστορίες που μοιραζόμαστε στον καφέ και στις οποίες δεν μπορώ ποτέ να συμμετέχω μαζί.

Τα ανταλλάγματα

Παρά την κοινωνική αποσύνδεση, η νυχτερινή βάρδια παρουσιάζει πολλά πλεονεκτήματα που με κρατούν καθηλωμένη. Υψηλότερος μισθός, λιγότερο άγχος και μια ήπια μοναξιά που μοιάζει με παρηγορητική αγκαλιά. Είναι μια ένδοξη υποχώρηση από το χάος ενός πολυάσχολου χώρου εργασίας. Είμαι παραγωγική, ενεργητική και, το σημαντικότερο, κοιμάμαι σαν μωρό. Αλλά αυτό το κοινωνικό κενό με κάνει συχνά να αναρωτιέμαι: αξίζει τον κόπο

Ενώ απολαμβάνω κάθε άλλη πτυχή της νυχτερινής μου εργασίας, δεν μπορώ να μην αισθανθώ την παρατεταμένη πίεση της απομόνωσης.

Συμπέρασμα: Η πράξη εξισορρόπησης

Είναι λοιπόν η νυχτερινή βάρδια μια βιώσιμη επιλογή για μένα Πιθανώς – μέχρις ότου αυτή η κοινωνική αποσύνδεση γίνει υπερβολικά συντριπτική. Λατρεύω την ηρεμία της νυχτερινής εργασίας, αλλά ο πόνος του να χάνω τη ζωή με τους φίλους και την οικογένεια τραβάει την καρδιά μου. Ίσως να υπάρχει μια ημερήσια βάρδια στο μέλλον μου, ένας συμβιβασμός μεταξύ της αγάπης για τη νυχτερινή μου μοναξιά και της ανάγκης για ανθρώπινη επαφή. Εξάλλου, είμαστε κοινωνικά πλάσματα, που λαχταράμε την αλληλεπίδραση, το γέλιο και τις κοινές εμπειρίες.

Αισθάνεται κανείς άλλος έτσι Ας βρούμε μια ισορροπία μαζί καθώς περιηγούμαστε στο ενδιαφέρον μονοπάτι των νυχτερινών βάρδιας και του κρυμμένου κόστους τους.