Εκείνη πίστεψε πως ήμουν ο ένας. Εγώ απλώς χρειαζόμουν κάποια να με θέλει.

Γνωριστήκαμε μέσω ενός online παιχνιδιού. Ήταν 21. Εγώ 22. Δεν μιλήσαμε ποτέ με κάμερα ή τηλέφωνο — μόνο μηνύματα, φωνητικά, κάποιες φωτογραφίες. Και μετά… άρχισαν και τα πιο ερωτικά.

Μου ζήτησε να είμαι μαζί της. Και είπα ναι.

Όχι επειδή ήμουν ερωτευμένος. Ούτε επειδή ήμουν σίγουρος τι ακριβώς θέλω. Απλώς ήμουν μόνος. Πεινασμένος για προσοχή. Και εκείνη ήταν εκεί — τρυφερή, γλυκιά, δοτική — με πλημμύριζε με στοργή λες και ήμουν κάτι ξεχωριστό.

Η αλήθεια είναι πως δεν με έλκυε. Ούτε το σώμα της, ούτε το μυαλό της. Αυτό που ήθελα ήταν το συναίσθημα. Να με θέλουν. Να με διαλέγουν.

Όταν μου είπε πως μ’ αγαπάει, της το είπα κι εγώ. Ψέματα.

Της έταξα πράγματα. Όνειρα, σχέδια, ένα “μαζί” που δεν υπήρχε ποτέ. Κι εγώ ήξερα τι έκανα. Την έβλεπα να δίνεται, να ελπίζει, να ερωτεύεται — κι εγώ απλά δεν ήμουν εκεί.

Πίστευα πως ήταν απλό φλερτ. Μέχρι που το πήγα πολύ παραπέρα.

Μια μέρα μου έστειλε μια γυμνή της φωτογραφία. Πάγωσα.

Ήταν η πρώτη φορά που κάποιος μου εμπιστεύτηκε κάτι τόσο προσωπικό. Τη φαντασίωσή της, την επιθυμία της, τον εαυτό της. Κι εγώ… ένιωσα μόνο διέγερση. Όχι τρυφερότητα. Όχι τύψεις.

Της έστειλα κι εγώ δική μου. Ήταν η πρώτη μου “σεξουαλική εμπειρία”.

Κι όμως… δεν ένιωσα τίποτα. Μόνο κενό. Μια ηδονή χωρίς ουσία.

Για εκείνη δεν ήταν παιχνίδι.

Χώρισα με μισόλογα. Με μπλόκαρε. Καλά έκανε.
Πριν έναν μήνα της είπα ότι χρειάζομαι “χώρο για την ψυχική μου υγεία”. Δεν είπα καθαρά ότι θέλω να τελειώσουμε. Ήθελα απλώς να εξαφανιστώ ήσυχα, χωρίς δράμα.

Μετά από μερικές μέρες μου είπε: “Δεν είσαι ειλικρινής.” Και είχε δίκιο.

Της ζήτησα μια υποτυπώδη συγγνώμη. Της πρότεινα να μείνουμε φίλοι. Και με μπλόκαρε αμέσως.

Το ίδιο βράδυ, λύγισα.

Όχι επειδή μου έλειψε. Αλλά επειδή κατάλαβα τι έκανα. Πόσο άσχημα φέρθηκα σε μια κοπέλα που μου έδωσε ό,τι είχε.

Την χρησιμοποίησα. Την έκανα εικόνα. Τη μετέτρεψα σε φαντασίωση. Πήρα την τρυφερότητά της και δεν της έδωσα τίποτα πίσω.

Και τώρα δεν μπορώ να συγχωρήσω τον εαυτό μου.

Μερικές φορές δεν καταλαβαίνουμε ότι ήμασταν ο “κακός” της ιστορίας… μέχρι να σταματήσει να μας αγαπάει. Και να μείνει μόνο η σιωπή.