Confessions of an Accidental Voyeur

Είναι δύσκολο να το παραδεχτώ, αλλά εδώ και λίγο καιρό παρακολουθώ τον γείτονά μου και δεν ξέρω πώς να σταματήσω. Λένε ότι η περιέργεια σκότωσε τη γάτα, αλλά εγώ φαίνεται να είμαι ζωντανός και καλά – απλά με μια αυξανόμενη γοητεία που αισθάνεται λίγο… παρεμβατική.

Το παράθυρο της ευκαιρίας

Εγώ (29Μ) ζω σε ένα άνετο συγκρότημα διαμερισμάτων που είναι ίσως λίγο υπερβολικά οικείο για το καλό μου. Η γειτόνισσά μου, μια γυναίκα γύρω στα 20 με μια τάση να αφήνει την κουρτίνα της ορθάνοιχτη σαν να κάνει οντισιόν για ριάλιτι σόου, έχει ένα μεγάλο παράθυρο που βλέπει κατευθείαν στο σαλόνι μου. Ας πούμε ότι αν υπήρχε βραβείο για τις πιο διαφανείς συνθήκες διαβίωσης, θα κέρδιζε με διαφορά.

Ξεκίνησε αρκετά αθώα – μόνο αδιάφορες ματιές καθώς μετακινούνταν στο διαμέρισμά της. Αλλά καθώς εγκαταστάθηκα στον ερημικό μου τρόπο ζωής, αυτές οι περιστασιακές ματιές μετατράπηκαν σε πλήρη έρευνα. Βρέθηκα οπλισμένος με το αξιόπιστο (και ειλικρινά μάλλον ύποπτο) μπολ με ποπ κορν. Οι βραδιές ταινιών μου μετατράπηκαν σε μαραθώνιους “Τι κάνει ο γείτονάς μου;”. Συναγερμός: σπάνια είναι τόσο συναρπαστικό όσο νομίζετε.

Η ρουτίνα

Με την πάροδο του χρόνου, άρχισα να προσέχω τα μικρά πράγματα: πώς περπατάει σαν να είναι σε πασαρέλα (εννοώ, είναι πραγματικά απαραίτητο να δείχνεις τόσο ωραία στο σπίτι;), τι φοράει (είναι καινούργιο φυτικό πουκάμισο; Είναι υπερβολικό; Δεν μπορώ να αποφασίσω), πότε φεύγει, πότε επιστρέφει, ακόμα και τις μικρές στιγμές που περνάει μόνη της και που θα έκαναν οποιονδήποτε να πιστέψει ότι ζει σε ανεξάρτητη ταινία.

Έχω μάθει ένα ανησυχητικό ποσό για τη ζωή της, από το πρωινό τελετουργικό του καφέ της (το οποίο, ας είμαστε ειλικρινείς, αξίζει τον δικό του λογαριασμό στο Instagram) μέχρι την αμφισβητήσιμη επιλογή των βραδινών σνακ της (τόνος και κράκερ; Τολμηρή κίνηση, φίλε μου). Με τον όγκο των πληροφοριών που έχω συγκεντρώσει, θα μπορούσα πιθανώς να γράψω μια βιογραφία – αν μόνο έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω πραγματικά.

The Guilt Trip

Παρά την ατελείωτη κωμωδία της καθημερινότητάς της, δεν μπορώ να απαλλαγώ από το αίσθημα ενοχής. Σίγουρα, λέω στον εαυτό μου ότι είναι ακίνδυνο -δεν θα το μάθει ποτέ, σωστά;- αλλά η πραγματικότητα αρχίζει να με χτυπάει πιο δυνατά και από το τρίτο φλιτζάνι καφέ μου. Φοβάμαι ότι έχω ξεπεράσει κάποιο είδος ανομολόγητου ορίου που χωρίζει τον απλό θαυμασμό από το να σέρνεται σε απόλυτη εμμονή.

Κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να την παρακολουθεί με την άκρη του ματιού μου, θυμάμαι εκείνες τις προειδοποιητικές ιστορίες που μου έλεγαν οι γονείς μου για το κρυφοκοιτάζω από τα παράθυρα και πώς αυτό καταλήγει σε περιοριστικά μέτρα ή σε αμήχανα οικογενειακά γεύματα. Και για να είμαστε ειλικρινείς, με το ζόρι αντέχω μια πρόσκληση για δεκατιανό.

It’s Time for Change

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να σταματήσω. Όχι μόνο για χάρη της, αλλά και για τη δική μου υγεία. Το να την βλέπω να τριγυρνάει με κολάν, ενώ εγώ παρακολουθώ ριάλιτι, έχει αρχίσει να μοιάζει με την αρχή μιας ρομαντικής κωμωδίας όπου κανείς δεν ερωτεύεται πραγματικά, αλλά αντίθετα αποφεύγει αμήχανα ο ένας τον άλλον με κάθε κόστος.

Έτσι, καθώς κάθομαι εδώ και σκέφτομαι την επόμενη κίνησή μου -ίσως να επενδύσω σε μερικές πραγματικά βαριές κουρτίνες για το δικό μου παράθυρο-, έχω μείνει με μια απόφαση: θα αφήσω αυτή την περιέργεια να φουντώσει και να γίνει μια διαρκώς αυξανόμενη εμμονή ή θα βρω το κουράγιο να πω ένα απλό “γεια” στο κορίτσι στο μεγάλο παράθυρο Γιατί πραγματικά, τι είναι πιο τρομακτικό Να κάνω κουβεντούλα ή να ζω τη ζωή μου σαν δευτερεύων χαρακτήρας σε κωμική σειρά

Ίσως, για την ψυχική μου ηρεμία, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσω την ιδιωτικότητα, όχι μόνο τη δική μου, αλλά και τη δική της. Εξάλλου, έχει απομείνει περιορισμένος αριθμός πρωινών για να απολαμβάνω τον καφέ μου καθισμένος στην άνεση του σαλονιού μου, φανταζόμενος με επιτυχία ζηλότυπα μια “κανονική” ζωή μέσα από το τζάμι – χωρίς να το κάνω κύριο χόμπι μου.