Από φίλοι εραστές: Ένα ταξίδι ζωής

Όταν έχεις έναν φίλο για 16 χρόνια, έχεις ζήσει μαζί του τα πάντα — από ντροπιαστικές στιγμές και περίεργες εμφανίσεις μέχρι καραόκε που δεν θες να θυμάσαι. Πιστεύεις ότι υπάρχει ένα όριο που δεν ξεπερνιέται, γιατί φοβάσαι ότι θα χαλάσεις κάτι σημαντικό. Κι όμως, φτάσαμε εκεί — εγώ και ο Νίκος — και περάσαμε τη γραμμή. Ήμασταν σαν σε ταινία, καθισμένοι δίπλα-δίπλα σε μια πτήση, και σκεφτόμασταν όσα ζήσαμε.

Η νύχτα που όλα άλλαξαν

Η φιλία μας έμοιαζε με παλιό πουλόβερ. Ίσως να είχε ξεχειλώσει λίγο, να είχε κάτι ραφές περίεργες, αλλά πάντα σε κρατούσε ζεστό. Δεν το προσέχαμε πολύ, απλά το φορούσαμε όταν το χρειαζόμασταν. Ένα βράδυ όμως, με ένα φτηνό κρασί από το σούπερ μάρκετ και τη γνωστή μας δόση αυτοσαρκασμού, τα πράγματα πήραν άλλη τροπή.

Όταν τελικά είπαμε ο ένας στον άλλον όσα νιώθαμε, ήταν σαν να ανακαλύψαμε ότι το πουλόβερ είχε τσέπες — και ήταν εκεί από την αρχή. «Πώς δεν το είχαμε δει τόσο καιρό;» αναρωτηθήκαμε. Ίσως γιατί τα αστεία, η άρνηση και η “φιλική ζώνη” τα έκρυβαν όλα αυτά τα χρόνια.

Την επόμενη μέρα

Το επόμενο πρωί, μετά την πρώτη μας νύχτα σαν ζευγάρι, δεν ξέραμε πώς να συμπεριφερθούμε. Ο Νίκος πήγε να φτιάξει πρωινό — μια αμήχανη προσπάθεια που θύμιζε παιχνίδι Tetris στην κουζίνα, με αυγά να καταλήγουν μέσα στο συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνα.

«Νιώθεις κάπως διαφορετικά;» τον ρώτησα, προσπαθώντας να σπάσω τη σιωπή. «Ε, κοίτα», είπε προσπαθώντας να το παίξει σοβαρός, «νομίζω ότι τόσα χρόνια αποφεύγαμε το θέμα της σχέσης με την ίδια επιδεξιότητα που μια γάτα αποφεύγει να κάνει μπάνιο.»

Όταν η αγάπη αργεί αλλά έρχεται

Παρά την αμηχανία, καταλάβαμε και οι δύο κάτι που φοβόμασταν να παραδεχτούμε. Ίσως να πηγαίναμε έτσι και αλλιώς προς τα εκεί — απλά το ταξίδι ήταν αργό και γεμάτο αναβολές. Ο έρωτας, τελικά, είναι σαν έναν μαραθώνιο όπου πότε-πότε σταματάς για λίγο χορό — έχει ρυθμούς που δεν προβλέπεις, αλλά πάντα σου μαθαίνει κάτι.

Αυτό που ξεκίνησε ως μια νύχτα απερισκεψίας, εξελίχθηκε σε κάτι βαθύτερο και αληθινό. Καθώς καθαρίζαμε την κουζίνα, ο Νίκος με κοίταξε χαμογελώντας και είπε: «Δηλαδή τώρα θα σου ξαναφτιάξω αυγά;» Κι εγώ απάντησα: «Ναι, αρκεί να μη βάλεις πάλι τα αυγά στο συρτάρι με τα πιρούνια.»